Πανιά και η θάλασσα αέναο πέταγμα προς τα νερά της απεραντοσύνης. Παλμός, επιθυμία, κύμα γυρισμού πλέει στο τώρα. Φιλί φωτιάς η ζωή. Βήματα δαχτύλων. Νιώθω τη στιγμή να με χειροτονεί στο χορό της. Ο ήλιος αγγίζει τις ίνες της παρουσίας μου. Κλείνω τα μάτια της ύλης μου και ο άνεμος των φτερών την ανάσα μου στολίζει με το σώμα του.
Ντύνομαι τον κόσμο του. Στα δάχτυλα μου υφαίνεται η αύρα του. Σηκώνω το βλέμμα μου, γυμνό από ύλη καλπάζει για να βρεθεί με σένα. Οι αισθήσεις είναι τώρα ακόμα πιο έντονες. Οι δονήσεις των χρωμάτων βρύθουν φωνή. Η κραυγή ανατέλει το τώρα. Η συνάντηση τα δάχτυλα ενώνει. Ρίζες αναρρίχησης μας αγκαλιάζουν κι ένας καρπός γεννιέται.