Αγαπημένε μου πατέρα, ξυπνάω στους ηλιοδάχτυλους παλμούς της γης σου. Είμαι στο σύμπαν σου και σου γράφω αυτό το ποιήμα που είναι για πάντα δικό σου.
Η σιωπή των χεριών σου
εξαυλώνει τις κινήσεις μου
και βλέπω το σύμπαν
της γέννησης.
Χρόνος άχρονος
αρθρώνει τα βήματα
των κόσμων μας.
Η ματιά σου
απέραντη λιακάδα
περπατάει στο άπειρο,
εξωραίζει τη συνέχεια
της άστιγμης ροής.
Η φωνή σου
αέναος άνεμος
δωρίζει το χρώμα,
της μορφής,
διανύει τα κύταρρα,
του ήχου,
δημιουργεί την επαφή.
Η κίνηση σου
αιώνιος στρόβιλος
χτενίζει τα νερά
της γλώσσας,
απεικονίζει τη γραφή.
Κοιτάζω.
Η καρδιά μου συστέλλεται-διαστέλλεται.
Η καρδιά μου διαστέλλεται-συστέλλεται.
Κρούει τα τύμπαντα
της γηνοποίησης μου.
Η πνοή σου
αείνθιστος χτύπος μου
ειναι.