EL PEQUEÑO COSMOS DEL HOMBRE
Vuelvo hacia adentro, donde siempre he estado,
donde está todo y nada es concreto; donde somos
los mismos. Vengo a los paisajes fractales del subsuelo,
a rincones sumergidos que se esconden tras paredes
de vísceras y entrañas. Cruzo por arterias del más frío
y oscuro anonimato: reconozco a un niño que me mira asustado y a un adolescente arrogante que me increpa,
y quizás a ese viejo profesor. Las arterias lo son todo,
lo cruzan todo: los cuerpos, las ciudades… Siempre están
en todas partes. Y me apoyo –al sumergirme– en el osario
que aguanta y da firmeza a mis insomnios.
De Libro de precisiones (2012)
(ΧΧΙΧ)
o μικρός κόσμος του ανθρώπου
Επιστρέφω προς τα ενδότερα, όπου πάντα ήμουνα,
όπου τα πάντα είναι και τίποτα δεν είναι
συγκεκριμένο, όπου είμαστε οι ίδιοι, εμείς.
Στα τοπία φράκταλ του υπεδάφους
έρχομαι,
σε βυθισμένς γωνίες κρυμμένες πίσω από
τοίχους
από εντόσθια και έντερα. Διασχίζω αρτηρίες της
πιο κρύας
και σκοτεινής ανωνυμίας: αναγνωρίζω ένα παιδί
που με κοιτά τρομαγμένο και έναν υπερόπτη νεαρό
που με αποδοκιμάζει
και ίσως και ένα γέρο καθηγητή. Το παν είναι οι αρτηρίες, τα διασχίζουν όλα.
Τα σώματα, τις πόλεις… Είναι πανταχού παρών.
Και στηρίζομαι -ενώ διεισδύω- στο
οστεοφυλάκιο
που αντέχει και στηρίζει τις αυπνίες μου.
Από το Libro de Precisiones (2012)
BESO CUÁNTICO
Tengo tu regalo entre mis labios,
ese que sería el detalle que tú
más apreciaras… El que busca
en el deshielo al otro polo
y cambia de estado la materia.
De Libro de precisiones (2012)
(XXXVI)
KΒΑΝΤΙΚΟ ΦΙΛΙ
Κρατώ το δώρο σου ανάμεσα στα χείλη μου.
Αυτό που θα ‘ταν η λεπτομέρεια που εσύ
περισσότερο θα εκτιμούσες… Αυτό που στην τήξη
αναζητά τoν άλλo πόλο
και αλλάζει την κατάσταση της ύλης.
Απo το Libro de Precisiones (2012)
DECLARACIÓN DE PRINCIPIOS
De la piedra he podido aprender
que el corazón manda. Luego,
escrutando nuevamente en sus poros
supe que alguna vez tuvo grabada
una inscripción que decía: mi destino
es mi origen. Pero el camino y los años
me han mostrado que no hay destino
que no se venza con el desprecio.
Y aunque confieso que también
compré los barcos hundidos,
no dejo de sentir cada mañana
que lo mejor siempre está por llegar.
De Libro de precisiones (2012)
(XLIV)
OMOΛΟΓΙΑ ΑΡΧΩΝ
Από την πέτρα μπόρεσα να μάθω
ότι η καρδιά διατάζει. Μετά
ανιχνεύοντας και πάλι στους πόρους της
έμαθα ότι είχε χαραγμένη κάποτε
μια επιγραφή που έλεγε: ο προορισμός μου
είναι η προέλευση μου. Αλλά η πορεία και τα χρόνια
μου έδειξαν ότι δεν υπάρχει προορισμός
που να μην ηττείται με την περιφρόνηση.
Και αν και ομολογώ ότι
αγόρασα ακόμα και βυθισμένα καράβια
δεν παύω κάθε μέρα να αισθάνομαι
ότι το καλλίτερο παντα μέλλει γενέσθαι.
Από το Libro de preciosiones (2012)