Viento Volando

Δονούσα

Στη θάλασσα, η θάλασσα
Ο αγέρας διαστέλλει τη νέρινη κόμη. Ο βυθός καθρεφτίζει τη διαστολή μου. Με παρατηρεί. Τα συστατικά μου. Την οριοθέτηση μου μέσα στη δημιουργία. Η εξέλιξη μου στη διάπλαση του κόσμου. Ενατένιση. Και τα μάτια απορροφούν το γίγνεσθαι τόπο εις τόπον. Τα αυτιά ακροάζουν τις συσκέψεις των περιβαλλ-όντων. Στο δέρμα διοχετεύεται το συνεχές.
Ο καθρεφτισμός εφιδρατώνει τη ροή. Γραμμή αόρατη που διασχίζει το χρόνο. Το βλέμμα του ορᾶν. Το σάλιο αποτυπώνει το πέρασμα του. Η διαδρομή μήλων πραγματοποιείται με ένα παπούτσι. Σ’ένα τοίχος και στην άμμο παρέχει την παρουσία της στο κοινό. Η σκιά την κοιτά. Το νερό γεύεται τον καρπό. Μοίρασμα με τη γη. Νερό-μηλος.
Ο χάρτης των σταλίδων διατρέχει την κίνηση, το βάρος του στη γη, τον τρόπο της εγρήγορσης του.
Τα φτερά απονέμονται στο χέρι του καλλιτέχνη. Η πόρτα κόκκινη, κλείνει.
Το flash συντονίζει τους καρπούς της σκέψης.
Το φως φοράει τα σανδάλια του και φεύγει.