SOLEDAD
Hace ya mucho tiempo que habito en un lugar oscuro. Desde la infancia me preparé para este momento. Sí, sé que existe la alegría, que tú la sientes, pero esta soledad que me aprisiona el alma, sabe que el sol seguirá ahí cuando me haya ido. Tú eres igual que yo, no eres diferente por tener alas impuras, por deslizarte fuera de mis sueños. Cada día llevamos máscaras que nos vuelven tímidos, torpes, enfermos. ¿Has encontrado a alguien?, ¿sí?, ¡vivo o muerto! Da igual, no podrás mostrarle tus palabras, se derretirán antes de ser pronunciadas, antes de que las plegarias sean un suspiro de enamorados. Son vacías, apagadas, sucias. La imbecil soberbia del alma se anuda a tu cintura y todos somos una sombra dentro de otra sombra, un juguete, un regalo que no quiere ser abierto. Tócame, haz una hoguera. Tiembla. Otra vez.
ΜΟΝΑΞΙΑ
Πάει πολυ καιρός που κατοικώ σε σκοτεινό μέρος. Από μικρή ετοιμάστηκα για τη στιγμή αυτή. Ναι, ξέρω πως υπάρχει η χαρά, ότι εσύ τη νιώθεις, αλλά αυτή η μοναξιά που μου φυλακίζει την ψυχή, ξέρει ότι ο ήλιος θα συνεχίζει εκεί όταν θα έχω φύγει. Εσύ είσαι το ίδιο με μένα, δεν είσαι διαφορετικός επειδή έχεις φτερά μιαρά, επειδή γλιστράς έξω από τα όνειρα μου. Κάθε μέρα φοράμε μάσκες που μας κάνουν να είμαστε συνεσταλμένοι, άγαρποι, άρρωστοι. Έχεις βρει ήδη κάποιον; Ναι; ζωντανό ή νεκρό! Το ίδιο κάνει, δεν θα μπορέσεις να του δείξεις τις λέξεις σου, θα λιώσουν πριν ακόμα εκφραστούν, πριν ακόμα οι ικεσίες γίνουν αναστεναγμός ερωτευμένων. Είναι άδειες, σβησμένες, βρώμικες. Η ηλίθια υπεροψία της ψυχής ζώνεται στη μέση σου και όλοι είμαστε μια σκιά μέσα σε μια άλλη σκιά, ένα παιχνίδι, ένα δώρο που αρνείται να ανοιχτεί. Άγγιξε με, φτιάξε μια φωτιά. Σπαρτάρισε. Ξανά.